Μάζεψα μέσα
στ' όνειρο όλους μου
τους χειμώνες, στα μυστικά τους
φάνταζαν πολύχρωμες ανεμώνες!
Στις νύχτες
άγγιζα το φως,
τ' ανέμου τη σιωπή μέσα
απ' τα παραθυρόφυλλα την
πιο γλυκιά στιγμή!
Δεν ήθελα στο
όνειρο να είμαι θεατής,
απέφευγα το ρόλο του πρωταγωνηστή,
πάντα συναίσθημα έψαχνα χρώμα και πλοκή!
Απέφευγα
τα δάκρυα να μην πονά
η ψυχή, στη σκέψη πως ήταν όνειρο
να νιώθεις ενοχή!
Και έμοιαζες
στο όνειρο θύμηση ακριβή,
μέσα στα καλοκαίρια μου
όψιμη βροχή!
Κι αντίκρισα
στο μέτωπο τους γκρίζους σου
κροτάφους, πόθους κρυφούς αρνήθηκες
που έκρυβε η καρδιά σου!
Ήταν στιγμή
αναστεναγμού σ' όλες τις αποχρώσεις,
στο βλέμμα σου μέσα μέθυσαν
αισθήσεις φαντασιώσεις!
Κι απόψε σε θυμήθηκα
σαν τότε στη βροχή, ένα φιλί σου
έψαχνα μα πρόλαβε η λογική!
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου