Σ' ένα κόσμο εχθρικό,
που έχει πάψει από καιρό,
να είναι εχέμυθος και ασφαλής,
κατάντησα να ζω.
Είναι ένα θέατρο σκιών
που οι φιγούρες του,
πλέουν σε στάσιμο,
θολό και δύσοσμο νερό.
Είμαι απλά ένας θεατής,
στο έργο της παράνοιας!
Aκολουθώ την ταξιθέτρια
και μπαίνω στη σειρά.
Με το φακό της μ'οδηγεί
στη θέση που μ'αρμόζει,
πειθήνια ακολουθώ,
θύμα της ψυχοφθόρου άγνοιας.
Δίπλα μου κάθονται άνθρωποι,
με βλέμματα απλανή,
ακίνητα αγάλματα,
καθηλωμένα στα καθίσματα της δίνης.
Σφιγμένοι,στριμωγμένοι
σαν σαρδέλες στο κουτί,
το μόνο φως τριγύρω μας,
εκείνος ο φακός που αναβοσβήνει.
Η παράσταση του παραλόγου
έχει αρχίσει προ πολλού!
Παίζεται συνεχόμενα, αιώνες τώρα,
δίχως τέλος και αρχή.
Οι πρωταγωνιστές βουτούνε
μ'ατσαλάκωτα κουστούμια,
στο βούρκο κι αναδύονται
αψεγάδιαστοι,σε κάθε εποχή.
Μιλάνε σαν δικτάκτορες
που κάνουν πλύση εγκεφάλου!
Όταν ξεφεύγουν απ'τον ρόλο,
τιμωρούνται εικονικά.
Ο σκηνοθέτης τους πιέζει
ν'αποδώσουνε τα μέγιστα,
στα παρακάλια τους για έλεος,
γελά σαρκαστικά.
Αν κάποιος απ'τον θίασο λυγίσει,
απολύεται αυτόματα,
κι αντικαθίσταται από άλλο ηθοποιό,
που δεν διστάζει,
να κολυμπά στα λύματα,
στα έλη και στ'απόνερα,
και να φορά την μάσκα,
που τον άνθρωπο αλλάζει.
Εγω σαν θεατής τι κανω;
Παρέα με τους δίπλα αποκοιμιέμαι!
Ξυπνάω κάπου κάπου
όταν πέσει στην πλατεία πιστολιά.
Ταράζομαι για λίγο,
μα δεν βλέπω στο σκοτάδι τι συμβαίνει,
γυρνάω πλευρό ξανακοιμάμαι!
Έτσι εχω μάθει από παλιά.
Έκτακτο! Πολύ καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφή��