Λες και ο θάνατος είχε πρόσωπο, μάτια, μύτη, στόμα.
Λες και δεν διέφερε από εμάς και εμείς του δίναμε
την τραγική όψη ενός απόκοσμου θύτη.
Λες και οι φόβοι μας ήταν μόνο αυτός.
Οι φόβοι μας όμως ήταν πολλοί περισσότεροι.
Αυτός ήταν μόνο ο επίλογος.
Καθοριστικός μεν, τραγικός όμως όχι.
Το τραγικό των πραγμάτων ήταν η μοναξιά, το ψέμα,
η προδοσία και οι καμουφλαρισμένοι τύραννοι
μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους.
Το τραγικό είναι να πυροβολούν την ζωή μας
και να μην πεθαίνουμε.
Να ζούμε μέσα σε μυστικά που ποτέ δεν φανερώνονται.
Μέσα σε ψέματα που ποτέ δεν γίνονται αλήθειες.
Να ζούμε όλη μας τη ζωή καρφωμένοι πάνω σε εναν τοίχο
και να έχουμε την ψευδαίσθηση πως προχωράμε.
Όλα αυτά εκ των έσω...
Εκ των έξω, ακόμα χαμογελάμε και περιφέρουμε
την ευτυχία μας σαν κλόουν σε τσίρκο.
Δεν λέω.. Οι παραστάσεις πολλές, το κοινό όμως νεκρό..
Κλείσε τα μάτια σου και μην ξεχνάς,
η ψυχή δεν χρειάζεται καν αισθήσεις, κατέχει
και κατέχεται ανεξάρτητη .
Είναι μια επανάσταση από μόνη της.
Κάθε βράδυ με αφήνω ελεύθερη να σε αγαπάω
και έτσι κάθε πρωί με συναντώ ήρεμη, ξεγελώντας
τα ναυάγια που προσπαθούν να με παρασύρουν.
Γλυκέ μου άνθρωπε, η παραδοχή του συναισθήματος
είναι η μισή ευτυχία, η άλλη μισή είναι να μάθεις
να ζεις με αυτό που προσπαθείς να κρύψεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου