Κεντούσες με λέξεις στον παλιό μαυροπίνακα
το καινούριο χρυσάφι του ήλιου
και το μάλαμα του φεγγαριού,
στην άβυσσο του κόσμου
για να έχουν ουρανό τα χελιδόνια.
Μιλούσες με τον τρόπο σου,
μιλούσες με τα δέντρα και με τα νερά.
Έβλεπες αγγέλους που ποτέ
δεν είχες ανταμώσει.
Ζωγράφιζες παντού καρδιές,
στην άμμο στον αέρα
στα τσαλακωμένα χαρτάκια
στους γκρεμισμένους τοίχους
ακόμη και στην πόρτα σου,
είχε ζωγραφίσει μια τεράστια
κατακόκκινη καρδιά
Στη ψυχή σου περπάτησα σήμερα.
Θέλω να συνεχίσω
να πιστεύω στην Αγάπη,
να αισθάνομαι την καλοσύνη
έκπτωτη της παρακμής
και της ματαιοδοξίας.
Να μάχομαι για εκείνους
που απελπίζονται με το άδικο,
για εκείνους με τις μαγεμένες παλάμες
που απομακρύνονται από τη μοίρα
και τις κοσμικές εκκρεμότητες
μιλώντας τη γλώσσα των παιδιών.
Σε σένα το λέω, για σένα το γράφω,
εσένα ονομάζω... ΑΓΑΠΗ..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου