Ξεχάστηκα
στο ροδόχρωμα
του δειλινού τη τέρψη,
στο γκρίζο π' άφηνε η στιγμή
σε μια σου μόνο λέξη!
Νόμιζα τον
παράδεισο πως πήρα
αγκαλιά, γυρόφερνα στα
σύννεφα σάστισα σιωπηλά!
Να αντισταθώ
δεν μπόρεσα στ' ατλάζια
του ουρανού, θεατρικό μονόπρακτο
ζωγράφιζε ο νούς!
Κι έκανε βόλτα
η ψυχή στου ορίζοντα το χρώμα,
τα σύννεφα στροβιλίζονταν στου
δειλινού το πιόμα!
Δεν ήτανε
ψευδαίσθηση το άγγιγμα
της φωνής σου, μα η διαδρομή
στο όνειρο και η αναπνοή σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου