Εκεί να με βρεις... Στέλλα Βρακά.

Μέρες μου μιλούσαν τα λόγια σου

τα παρελθόντα, τα τωρινά, τα μέλλοντα.

Μέρες σου μιλούσαν τα λόγια μου

εκείνα

που άνθιζαν στην άκρη του δρόμου

για να μην πατηθούν σπ' τους διαβάτες.

Σπόροι, που φυτεύθηκαν από Μύστες, Σοφούς

κι Αγίους.

Και θέλουν να σε πάνε σ' άγνωρα πετάγματα.

Ανώφελε μόχθε, μην με κοιμίζεις σαν φεύγεις.

Μια μονάχα στιγμή της ύπαρξής μου

να κερδίσω

χωρίς οδύνη να ζήσω στην οικουμενική νύχτα.

Εκεί να με βρεις στο μυστικό φως.

Να μην έχω πρόσωπο...

μόνο να 'μαι λίγο πριν το τέλος της μαθητείας.

Τόσο πολύ από τότε.

Να βαδίζω προς το όρος Θαβώρ.

Μεταμορφωμένη να με φωνάζεις με τ' όνομά μου

που τότε θα αναγνωρίζω.

...Στέλλα Βρακά...