Ο ουρανός ήταν έναστρος,
χάιδευε γλυκά το νέο φεγγάρι.
Το σκούνταγε πονηρά,
το χάιδευε με τα πεφταστέρια,
του τραγούδαγε με τον ρυθμό της σιωπηλής ανάσας όλο χάρη.
Σαν κρόταλα που ακούγονταν μακριά,
εξαϋλωμένα από τα φύλλα, τα κλαδιά και τους ήχους
άκουγες τα πλάσματα της νύχτας να λένε πολλά,
ψιθύρους και συνωμοσίες,
μυστικά και στίχους.
Λύρες και βοές, υπόκωφες χορδές
και δυό ζευγάρια χείλη, δυο καρδιές,
να λένε για αγάπη, για του πόθου το βαθύ κόκκινο,
για δόσιμο ψυχής και όρκο ζωής,
μέσα από την σταγόνα του έρωτα,
αχόρταγες φλόγες και φωτιές.
Χείλη πλάνα και γλώσσες φλογερές,
σάρκες να τυλίγονται, φονικές από πόθο ματιές
και αυτές να ανταγωνίζονται τις σιωπές,
να γίνονται της σάρκας όλο και πιο απαιτητικές.
Ο αγέρας είχε κρυφτεί και το νεογέννητο φεγγάρι
έκλεινε τα μάτια από ντροπή.
Άτια αχαλίνωτα οι αισθήσεις, μόνο οι ψίθυροι,
τα χάδια, τα σώματα κατάχαμα και τα φύλλα που θρόιζαν
σαν να χάιδευαν την σάρκα.
Αυτή είχε αναψοκοκκινήσει λες και ήταν ξύλα αναμμένα
πάνω στην θράκα, από το πάθος είχε θεριέψει,
είχε εκρηκτικά φουντώσει, είχε ανταρτέψει.
Έλαμπε από ιδρώτα, αστερένια και γυμνή,
πρόστυχη παρθένα, θεϊκή.
Το μυαλό είχε ταξιδέψει,δεν υπήρχε πουθενά,
μόνο ο αγέρας που και που ακουγόταν
λες και το είχε πάρει μακριά.
Και η καρδιά χτυπούσε ακατάστατα και έδινε ατίθασο
ρυθμό, πείραζε μια το φεγγάρι, μια τον έναστρο ουρανό.
...Stamatina Vathi...
Φωτογραφία : Kostas Orologas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου