Ανήμπορη
η σκέψη θεατής
λυπημένων ημερών!
Στο αναφιλητό
της βροχής τα θαμπά μου
όνειρα γονάτισε η ψυχή!
Καιρό τώρα
ακροβατούσε σε
τεντωμένο σχοινί με
αγνάντι έναν ορίζοντα ξεχασμένο!
Μιλώ με τα
σύννεφα μα με προσπερνούν
ανελέητα, βαρυχειμωνιά βλέπεις!
Σάστισα στον
πηγαιμό τουςστην αδιαφορία τους
σε λίγο θα χαθούν κι αυτά κάνοντας
το θυμό τους βροχή!
Έτσι μοιάζει
η ψυχή μου απρόσκλητη
βροχή,ξεχάστηκα σε ένα συρτάρι
κλειστό γεμάτο αναμνήσεις !
Σιωπές ανήλιαγες
κρύφτηκα στο βρόχινο μου
καταφύγιο στα δάκρυα της μνήμης!
Ξαφνιάστηκα σ' μια
αχτίδα ήλιου μέσα στη βροχή
αψεγάδιαστο το λικνισμά της
και η επιμονή της να πειθαρχήσει τη στιγμή
ήταν καθοριστική!
Περιπλανήθηκα
σε μια παρόρμηση χαμόγελου,
σ' ένα μιδίασμα της σκέψης
στωικά κοιτούσα την άκρη τ' απείρου!
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου