Ταξίδεψα κι εγώ παλιά, την θάλασσα την είδα,
Πάλεψα με τα κύματα, σε πέλαγα ωκεανούς,
Πυξίδα μου η Ελπίδα,
Πως θα γυρίσω σύντομα, να ζήσω το υπόλοιπο,
Στην όμορφη Πατρίδα.
Κάθε λιμάνι και καημός κι ασχήμιας, να ενδώσω,
Σε Έρωτες εφήμερους,
Κυρία μου αμείβεστε στον Έρωτα και πόσο.;
Εγώ πάντως προσφέρομαι, αφού τα καταφέρομε,
Δυο τάλιρα να δώσω.
Γνώρισα Ράτσες και Φυλές, Χώρες πολλές και τόπους,
Προσέφερα σε πρόσωπα,
Που κάποιοι μεγαλώσανε, απ’ τους δικούς μου κόπους.
Χωρίς καμιά αναγνώριση
Ήπια αλμύρα θάλασσας και πίκρα απ’ τους Ανθρώπους.
Τώρα κανείς δεν με ρωτά, πως είμαι πως περνάω,
Αν έχω στα γεράματα, προβλήματα για φάρμακα,
Να πάρω, τι θα φάω.
Παρ’ ότι με ξεχάσατε, κανείς σας δεν με νοιάζεται,
Εγώ… σας Αγαπάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου