Δεν υπάρχει έρωτας πέρα από τον έρωτά μου
Μονάχα αν ξεπεράσεις το θάνατο και την τρέλα
Θα αρνιόσουν, αφού τις γνώρισες πρώτα καλά,
Τις κατοικίες όπου έζησαν οι γείτονές σου;
Κατοικίες λευκές, που κάποτε προστάτευαν
με μυστικό το πάθος σου,
και ήταν συνάμα τα σημάδια του.
Ήθελε να σου αρέσει όταν ήσασταν εκεί,
Αναζητώντας το πάθος σου,
ακόμη και στην άρνησή σου.
Αυτό που ζητούσες, στο έδινε ή το αρνιόταν,
παίζοντας την κάθε στιγμή.
Στιγμές τη θέλησή σου απαρνιόταν,
Κι άλλοτε την έβλεπες σε τίποτα
να μην αντιστέκεται.
Όταν της θύμωνες, εκείνη κατάφερνε
Με το γέλιο να απομακρύνει τη διάθεσή σου.
Ήσουν, και ήταν κι αυτή, ήταν ο χρόνος.
Ευλόγησε λοιπόν κι εκείνη και το χρόνο.
Τη νύχτα ήσουν γι’ αυτήν πατρίδα…
Και ήταν τότε, από τις δικές σου τις πατρίδες,
η κορυφαία.
Ήταν λοιπόν η έγνοια σου μονάχα εκείνη,
Κι άλλην έγνοια απ’ αυτήν δεν είχες.
Τότε, ήταν η συντρόφισσά σου πέρα για πέρα
μέχρι το βυθό της λέξης
Και σύντροφός σου, όσο κανένας σύντροφος.
Τότε, τον κάθε χλοερό τόπο
υπερέβαινε η ευχαρίστηση,
Όσο φημισμένος κι αν ήταν.
Λεβάντα ευωδίαζε η σκιά της
Κι όποιο κοράκι να ‘ταν
δεν ήταν σαν τα δικά της.
Όμως κακοί σύρθηκαν ανάμεσα
σε κείνη και σε σένα
Χαλάσανε τα δίχτυα της αγάπης
Πεισμάτωσα, πεισμάτωσε, το πείσμα
Οδήγησε στο χωρισμό,
έκανες δημόσιο το φευγιό σου
για να την πληγώσεις άδικα
δεν ήταν στ’ αλήθεια πρέπουσα
αυτή η συμπεριφορά σου.
Ή μήπως την είχες πλησιάσει,
για να την αρνηθείς;
Το μέλλον θα δείξει.
Νομίζεις ίσως ότι στο πάθος σου
Θα επιστρέψει να δει κάποια σημάδια…
Μα το πάθος μέχρι και στο βασίλειο των νεκρών
θα σε λιώνει
Η σκέψη σου και η λύπη σου γι’αυτήν
Μετάφραση: Ελένη Κονδύλη-Μπασούκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου