Πυρρακτωμένα δειλινά
κουρτίνες στ' ουρανού
το μέγα παραθύρι,
μας προκαλούσαν,
για κόκκινα φιλιά .
Και πώς να σταματήσεις το κύμα,
τη φουσκοθαλασσιά ,τη φουρτούνα,
που ξεπηδάει από τα έγκατα του είναι σου
στη θέασή τους ;
Έτσι, κείνη η ανήσυχη ώρα,
εξολοθρεύτηκε
στων φιλιών μας το σμίξιμο .
Σαν ασημοστάλακτα ξόρκια
τα σύννεφα εξατμίστηκαν
στο πρώτο τους άγγιγμα .
Και ο χρόνος εξαϋλώθηκε.
Δεν υπήρχε χθες ,ούτε αύριο .
Παρά μόνο ένα ατελείωτο τώρα,
που ριγούσε μαζί μας.
Και κάτι σπασμένοι λεπτοδείχτες .
Να θυμίζουν ,πως κάποτε ,
ο χρόνος είχε τη σημασία του ...
...Αγγέλα Καραγκούνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου