Κατέβαιναν οι ώρες.
Ήθελαν να σε φέρουν στο μαζί μου.
Κακός καιρός κι όλο το κρύο στη θλίψη.
Μα έλαμπες μ' όλα τα άσπρα
του μέσα σου...
κι εγώ ποθούσα να τα ζωγραφίσω
μ' όλα τα χρώματα της θάλασσας και τ΄ουρανού.
Των γνωστών εποχών και των άγνωρων κήπων.
Κι όλα τα κόκκινα της φωτιάς
να τα τοποθετούσα σ' αυτό το άσπρο της ψυχής σου,
ν' αθανατώ σ' αυτό το πυρ.
Κατέβαιναν οι ώρες
κι όλοι οι δρόμοι ποτάμια σιωπής
σ' έφερναν στο μαζί μου.
Κι έφεγγες πρόσωπο πολύτιμο
σώμα πάλευκο ανθισμένο
και τα χέρια σου πρόσμεναν τα δικά μου
να μετατοπίσουν τους ανέμους.
Κλείνω τα μάτια μου
να ομορφαίνει ο καιρός
ν' ανασαίνω την αναπνοή σου
ν' ακούω τα φωνήεντά σου
να περπατάω στο γέλιο σου
να ντύνω και να γδύνω την ψυχή σου
να σώζω το σώμα μου
στις φλέβες του έρωτα.
Έτσι να κερδίζω τον κόσμο!
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου