Ονομάζομαι στο απλανές αίνιγμα
το από πάντα μαρμαρωμένο
δεν ξέρω πώς.
Τα κλαδιά του κατάκοπου
που λικνίζονται πάνω μου
με πανούργα ειρωνεία
μου δίνουν ένα όνομα που το ξεχνάω.
Κάθε απόβραδο παφλάζει με τον αέρα
το κύμα στο καράβι του ύπνου μου.
Ο έρωτας στο όνειρό μου
μου δίνει ένα όνομα.
Μα σε αυτή την άσκοπη ενόραση
με τα χάδια και τα φιλιά τυφλά
κι όλο το σώμα στην κλειδωμένη
κ α λ η ν ύ χ τ α
το όνομα χωρίς αντικλείδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου