Πώς να κοιτάξουν τα μάτια αλλού
που φυλακίστηκαν για πάντα στο βλέμμα σου;
Πώς να ξεχάσει το κορμί τα χέρια
που το άγγιγμά τους γεννάει τον πόθο;
Τη μυρωδιά του πάθους,
την κραυγή της λαχτάρας
όταν σου παραδινομαι,
τη φωτιά που σιγοκαίει στη σκέψη σου,
την ανάσα που πνίγεται στο φιλί σου,
σαν να 'ναι πάντα το πρώτο φιλί
πώς να το προσπεράσω;
Υπάρχεις σαν να υπήρχες πάντα'
πώς να το προσπεράσω αυτό;
Χρειάζονται δύο
για να γεννηθεί το Πορφυρό.
Λογίζεται Πόθος
και θηλάζει Παράδοση.
Αντέχεις;
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Ο σύνοδος πίνακας ανήκει στον ζωγράφο και φίλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου