Όταν περίμενα ένα όνειρο
να γίνει πραγματικότητα...
όταν έψαχνα στις ερήμους
για νερό και ψωμί
τι περπατήματα ουτοπίας βάδιζα...!
Πληγές γεννήθηκαν στα πόδια μου
και τα χέρια μου άδεια, βάρυναν τόσο
απ' την απουσία
που το σώμα μου
δεν άντεξε τις κακώσεις και λύγισε.
Τότε που ποιήματα έγραφα
και τα άφηνα στις φωλιές των χελιδονιών
και στα νυχτολούλουδα του κήπου
που δεν ήταν δικός μου...
τότε η άγνοια δεν ήταν εύηκοη
στο της παιδικότητας μικρό μου.
Μα ναι... σαν η άγνοια σε πονάει πολύ
σε διδάσκει.
Γιατί ο πόνος είναι καλός Δάσκαλος.
Και παύεις τα όνειρα και τις πορείες
στις άνυδρες ερήμους.
Και ευχαριστείς τις πληγές σου και την Ζωή
που ξέρει να διδάσκει και να σε ενηλικιώνει
ακόμα και στο τέλος της νεότητάς σου.
Και μένουν τα ποιήματα
να τα διαβάζεις,
να τα μιλάς,
να τα αγκαλιάζεις.
Αυτά τα παλιά ποιήματα.
Και να βιώνεις το τώρα σου,
όπως του πρέπει...!!
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου