Σ'ένα συρτάρι έχω κρατήσει
δέκα οχτώ χρόνια τώρα
το τσαντάκι που έδενες στη μέση σου...
Ο καπνός σου έχει ξεραθεί...
Τα χαρτάκια έχουν τσαλακωθεί...
Ο αναπτήρας σου έχει αδειάσει,
κι εκείνο το μαντήλι
που έδενες στο χέρι σου,
έχει ξεθωριάσει...
Στο ίδιο συρτάρι ακόμα ένα τσαντάκι.
Ένα μικρό πλαστικό καρό τσαντάκι.
Μία κουβαρίστρα, ένα βελονάκι
και μιά δαντέλα μισή...
Σαράντα χρόνια αφημένη... Μάνα μου,
δεν πρόλαβες να την τελειώσεις...
Για κάποιους η γιορτή της Μάνας
ένα μικρό, πικρό συρτάρι
γεμάτο αναμνήσεις...
Είναι που ο ομφάλιος λώρος,
δεν κόβεται ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου