Ένα γράμμα για σένα... Φαιδρα Καψωμενακη.

Τι με ρωτάς πως ζω;

Τι με ρωτάς πως έζησα;

Ρώτησε με αν ζω..

Αν οι νύκτες μου έχουν χρώμα μαβί.

Αν οι χαραυγές προσπερνούν το παραθύρι μου...

Αν μοιάζουν οι νύκτες μου σε κείνες τις νύκτες,

τις νύκτες μας που μαζί χαζεύαμε τα άστρα να ερωτεύονται...

Μη με ρωτάς αν ξημερώνει στον μικρό μας κήπο..

Αν οι τριανταφυλλιές άνθισαν φέτος..

Όχι δεν άνθισαν ποτέ από εκείνη την τελευταία άνοιξη

που τις πότισες για στερνή φορά..

Ένα γεράνι μόνο ξεγελάστηκε....

Άνθισε κατακόκκινο και μου γελά ευτυχισμένο.

Και σαν το ρώτησα γιατί;;

Ερωτεύτηκα μου είπε

Ερωτεύτηκα μια χρυσαφιά πεταλούδα!

Κάθε μέρα ανθίζω και περιμένω τον χορό της...

Και τα δύο χελιδόνια που είχαν χρόνια να φανούν

Φέτος έφθασαν και επισκευάζουν την φωλιά τους

τιτιβίζοντας χαρούμενα..

Θυμάσαι με τι αγωνία τα περιμέναμε;

Θυμάσαι πόσο απλή ήταν η ευτυχία;;

Αρκούσε η παρουσία τους που σε συντρόφευε στον

πρωϊνό καφέ στο πρώτο σου τσιγάρο...

Πόσο εύκολα τελικά ένα γεράνι γίνεται ευτυχισμένο!

Πόσο εύκολα δύο χελιδόνια εκδηλώνουν την χαρά τους!

Πόσο δύσκολο να σου απαντήσω σαν με ρωτάς πως ζω...

Δεν ζω...

...Φαιδρα Καψωμενακη...