Είναι η νύχτα
που λιμνάζει ο αέρας
κι η σιωπή πέρα από τη μεθόριο του χρόνου
μια άνευ ορίων οδύνη
που προχωράω σκιά
προς την αστροφωτισμένη αμνησία
γαντζωμένη από το τρέμουλο ενός ονόματος
είναι η νύχτα
που φεύγω στα κύματα
για δέκα περιπλανώμενες δεκαετίες
κι άλλα είκοσι απελπισμένα φεγγάρια
που δίνω τον εαυτό μου γυμνό
με τα χέρια απλωμένα σαν εσταυρωμένη
γυμνή σαν όνειρο
τρυφερή όπως το αμπέλι που ωριμάζει στον ήλιο
είναι η νύχτα...
...Χρυσαυγή Τούμπα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου