Μ' ακολουθείς τόσο γλυκά κι ευγενικά
μιας ανεμώνας τα πέταλα θυμίζεις
στο τελείωμα του φουστανιού μου
ο ίσκιος σου είναι θαρρώ
της τόσο λεπτής κι εύθραυστης φιγούρας
που γύρω απ' την λάμπα
(τότε μιλώ στο μικρό σκοτάδι)
μαζεύτηκαν μυριάδες πεταλούδες
τα βήματά σου να φιλήσουν φεγγάρι μου..
Ψηλά στα δέντρα τα κλαριά γέρνουν στον ώμο μου
πιστεύοντας αγάπη μου
πως είμαι η πιο όμορφη ακτίδα των άστρων που φωτίζεις,
τ' άνθη τους με συζητούν και με ζηλεύουν
κι οι δρόμοι από κάτω σαν λιβάδια
ανοίγουν διάπλατα την αγκαλιά τους
καθώς μες στην έννοια μου
τα πουλιά κελαηδούν με τόσο φως,
τόσο φως απ' τα μάτια σου να γελούν
λουλουδιασμένοι κήποι..
Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα μύριζα γιασεμί
που δάκρυσες στον ουρανό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου