Κόκκινο βαθύ σαν αίμα... Σταματίνα Βάθη.

Κόκκινο βαθύ σαν αίμα.
Χυμένο από άκρη σε άκρη,
δαντέλα στου ουρανού το μονοπάτι.
Μυστήριο, πάθος, αισθησιασμός,
μια φύση, ένας εξαίσιος οργασμός.
Τόσο ομοιόμορφα απλωμένο,
κόκκινο της φλόγας, ανδρειωμένο.
Μια ματιά, λόγια με το βλέμμα, κρυφά.
Ένα γέλιο μυστικιστικό,
ένα χάδι ανεπαίσθητο, γλυκό.
Ένα στόμα όλο υποσχέσεις,
χείλη φιλήδονα, γεμάτα αντιθέσεις.
Μια αγία, μια εταίρα.
Μια Θεά, μια καρδιοκλέφτρα.
Ένα άνοιγμα στο στόμα,
να θέλεις να πιεις όλο το γιόμα.
Να κρυφτείς, να το χαϊδέψεις,
να ορίσεις όλες του τις γεύσεις.
Πουλί το φιλί πάνω στην φλόγα,
να καείς μέσα στον αιώνα.
Μαύρα μαλλιά να σε περιμένουν,
νύχτα με αστέρια να σε ανασταίνουν.
Καμπύλες ρουμπίνια, φλόγες ανατριχίλα.
Σκούρο ρόδινο σε κάθε
εκατοστό του κορμιού της,
όπως ο ουρανός το κεντάει
με κάθε νήμα του λογικού της.
Μια καταιγίδα να σε περιμένει,
σε κάθε άγγιγμά της, σε κάθε της τέρψη.
Χωρίς όρια και αμφιβολίες,
μόνο κόκκινο για δυνατές εμπειρίες.
Σαν αίμα που στάζει σταγόνα σταγόνα,
κάθε φιλί της, κάθε της εικόνα.
Είναι για δυνατές συγκινήσεις,
χωρίς σύνορα και αντιρρήσεις.
Καμπύλες, κόκκινο, φωτιά, ρουμπίνια,
σάρκα στην σάρκα, φλόγα στην φλόγα,
μια δυνατή καταιγίδα θα χτυπήσει ακόμα.
Δυνατά νεύρα, χείλη γεμάτα,
βλέμμα που καίει, κορμιά φευγάτα.
Κρασί του πόθου να χύνεται καυτό,
να αγγίζει του κορμιού κάθε εκατοστό.
Είναι μια γεύση από μεθύσι,
ότι αυτό το κορμί εσύ το έχεις ορίσει.
Είναι μια σφραγίδα, αόρατη από τα μάτια,
αλλά ορατή από των αισθήσεων την στράτα.
Λάβα καυτή χύνεται στον ουρανό,
λίγο πριν η νύχτα με τα άστρα,
φέρει ένα φεγγάρι για οδηγό.
Είναι η ώρα για αγκαλιές,
για ύπνο πάνω στο στήθος της, για αναπνοές.
Είναι όταν ακούς τους χτύπους της καρδιάς,
όταν την κοιτάς στα μάτια της και βλέπεις
τα άστρα της νυχτιάς.
Τραγούδι γίνεσαι γλυκό,
να δεις τις βλεφαρίδες της πώς λάμπουν
από του φεγγαριού το φως.
Ανάσα στην ανάσα, ματιά στην ματιά,
είσαι με το ρουμπίνι σου
να κοιμάται στην αγκαλιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου