Χωρίς γιατί,
πάρε το χρυσό απ’ την καρδιά μου,
να φτιάξεις μια φωλιά για το φεγγάρι,
όταν κουραστεί απ’ την σκιά του,
να κοιμηθεί στα πουπουλένια όνειρα μου
Κι αν το ζηλέψει ο ουρανός,
μη φοβηθεί το μάλωμα,
του’ ταξα απόψε που πονά,
μια θέση στην ψυχή μου,
του την χρωστώ από παλιά,
νύχτες που κοίταζα ψηλά,
και άγγιζα τα’ αστέρια,
σαν ευλογία του Θεού,
χρυσόσκονη παρηγοριάς,
γέμιζαν και ξεχείλιζαν,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου