Παλιά, σε μια γειτονιά της Αθήνας, άκουγα τα αηδόνια.
Αχ, από ποια μικρή στιγμή γεννιέται η ευτυχία;
Μιλούσε το τραγούδι τους για τα ρείκια πώς ανεμίζουν στο
λιβάδι, την λευκή ομίχλη που στέκεται πάνω απ' το ποτάμι,
τους ασφόδελους ως ανθίζουν στο λόφο πριν τον ερχομό
του θεριστή ανέμου με τα λιωμένα τριαντάφυλλα στην καρδιά.
Νύχτες και νύχτες τραγούδαγαν για την αγάπη
που δεν πεθαίνει κάτω απ' το μνήμα,
για μια βόλτα του φεγγαριού στις αυλές της Άνοιξης.
Έγειραν τα γιασεμιά τα κεφάλια τους στον ώμο μου
και το χέρι της κρατούσε το δικό μου.
Κρυμμένα πίσω απ' τους θάμνους μας ακολουθούσαν τα αηδόνια,
μοιάζαν σαν τους ποιητές αλλοτινών χρόνων
που πέθαναν ταπεινοί και πτωχοί με ένα αγκύλι στην καρδιά.
Ευτυχισμένα ήταν τα πουλιά που έβλεπαν
πώς την κρατούσα στην αγκαλιά ,
τα χέρια της εύθραυστα οπάλια χάιδευαν τα μάτια μου.
Κι άκουγαν την ψυχή της, ήχος σαν κελαρυστό νερό
μέσα σε κρυστάλλινο βάζο να δακρύζει από χαρά.
Κι όλο δυνατότερα τραγουδούσαν τα αηδόνια..
Σταθήκαμε θυμάμαι μπρος σε ένα καθρέπτη παλιό
που 'χε χαραγμένο στο γυαλί ένα ρόδο κόκκινο
και σε ένα πάγκο με ασημένια φλυτζάνια και τσαγιερά.
Κοιταχτήκαμε μέσα στο ασήμι και από πίσω μας
τα είδαμε να φτερουγίζει η καρδιά τους..
Τα αηδόνια, τα ποιήματα..
Στον ουρανό μια ηλιακτίδα τα 'κρυψε κι ένα περαστικό σύννεφο.
Χλωμοί υάκινθοι σαν τις πατούνες της αυγής τα βήματά της,
δίπλα απ' τα δικά μου με τα αηδόνια να πεθαίνουν ξωπίσω μας
που ζήλεψαν την αθανασία της αγάπης.
Κι όπου θάφτηκαν στον χρόνο τα κελαηδίσματα τους
φύτρωσαν στον πίνακα της ζωής μου
άνθρωποι ερωτευμένοι με ομπρέλες πολύχρωμες
και πράσινοι βλαστοί της άνοιξης στο χώμα.
Και όλο δυνάμωναν το τραγούδι τους πίσω απ τους θάμνους
κι όλο τα ποιήματα τους κέρδιζαν τον θάνατο..
Αχ, από ποια μικρή στιγμή γεννιέται η ευτυχία;
Έθαψα το πρόσωπό μου με τις παλάμες μου
κι έκλαψα ευτυχισμένος.
Γλυκιά που είναι τούτη η βροχή..
Που κάποτε, σε μια γειτονιά της Αθήνας, άκουσα τα αηδόνια..
-----------------
Eva Loliou - πεζοποίημα.
Βαγγέλης Κουμπής - ζωγραφική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου