Άνεμος... Νόρα Ξένου.

Νιώθω τα άκρα μου να παραλύουν,

η καρδιά μου να χτυπάει μηχανικά,

τα μάτια απεγνωσμένα ψάχνουν να δουν ένα φως,

αυτό το φως που πάντα έδινε λάμψη

και πυροδοτούσε τα όνειρα.

Σκοτάδια παντού, όλα βουβά, η θάλασσα μουντή

σαν να έχει καταπιεί το χάρο,

τα σύννεφα έτοιμα να ξεσπάσουν σε μπόρα,

παρόμοια με τα δάκρυα που προσπαθώ

άδικα να συγκρατήσω.

Τρέχω γρήγορα μην κοιτώντας πίσω,

πηγαίνοντας προς το άγνωστο,

μόνο με οδηγό το ένστικτο

σκορπίζομαι στον άνεμο βγάζοντας φτερά

με την ελπίδα να φτάσω κοντά του.

Μάτια περαστικών με κοιτάζουν έντρομα

σαν να βλέπουν φάντασμα.

Είμαι άσπρη σαν νεκρή,

τα χείλια μου στεγνά σαν χάρτινα,

τα μαλλιά μου μπερδεμένα από τον τρελό άνεμο

που με ακολουθεί παντού,

σαν να θέλει να με καθοδηγήσει.

Τον ακολουθώ.

Ξαφνικά όλα αλλάζουν, μια λάμψη διακρίνω στο βάθος

ενός ξέφωτου, μια φιγούρα γνώριμη, το ανάστημα,

η κίνηση του κορμιού του

δεν μπορεί να με ξεγελούν τα μάτια.

Ο άνεμος πάλι κάνει την εμφάνισή του

με σηκώνει στέλνοντας με κοντά του.

Τον κοιτώ σε απόσταση αναπνοής, με χαμογελά!

Τα πάντα παίρνουν χρώμα γύρω μου,

μπήκε η άνοιξη στην ψυχή μου,

χρώματα του ουράνιου τόξου σκέπασαν ολόκληρη

την πλάση, τι ευτυχία!!

Με σφίγγει στην αγκαλιά του μεταδίδοντας μου

την απέραντη ευτυχία που και ο ίδιος νιώθει.

Αφήνομαι στον άνεμο να με παρασύρει μέσα

από τα πορφυρά μονοπάτια

γραμμένα από την τρέλα μας.

Θέλω να αισθανθώ το χρώμα του αίματος,

το άρωμα του δικού του μέσα μου να τρέχει.

Θέλω να πάω στο ρεύμα, που με μεταφέρει στο χτύπο

της καρδιάς του και μένοντας εκεί ο ρυθμός μου

να γίνει το τραγούδι της σειρήνας που θα με μαγεύει

για πάντα μαζί μου.

Τόσο πολύ τον θέλω!

Νόρα Ξένου

Κείμενο από το e-book “Μια κραυγή από Αναστεναγμούς”