Κι εκείνη την ημέρα
έβρεχε ακατάπαυστα
Μια βροχή καταρρακτώδης
όμοια με εκείνη των στιγμών
που δεν δώσαμε
Των στιγμών που δεν πήραμε
και αφήσαμε να χαθούν
στη λήθη του χρόνου
Μια βροχή γεμάτη από όνειρα
που τ' αφήσαμε να ξεθωριάσουν
στη δίνη της ατομικότητας
Φοβούμενοι να μοιραστούμε
τη ζώσα ουσία
Να αφομοιωθούμε στο μοίρασμα
Και γίναμε θύτες και θύματα των
απραγματοποίητων πόθων μας
Γιατί ζωή τελικά ποτέ δεν είναι
αυτό που βιώνουμε
Αλλά εκείνο το κάτι που αφεθήκαμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου