Μικρή γαλάζια μου πατρίδα
που παραδέρνεις σε θάλασσας φουρτούνα!
Πικρό το δάκρυ που στα μάτια μου σταλάζει
κι άσκεφτα κυλάει στα μάγουλα μου.
Θα ήθελα να σε κλείσω στην αγκαλιά μου,
να νανουρίσω το πονεμένο σου σωματάκι
σαν να ήσουνα νεογέννητο μωράκι!
Να σου μιλήσω για τα παραμύθια
τα γεμάτα δράκους, πειρατές και μασκοφόρους,
που κουρσεύουν και σπιλώνουν το κορμί σου
και γεμίζουν μ' εφιάλτες την Ψυχή σου.
Μα το ξέρω γαλάζια μου Πατρίδα
πως είσαι Φοίνικας που πάντα αναγεννάτε
και μέσ' από την στάχτη του καινούργιος ξεπροβάλλει,
ξαφνιάζοντας με τη θαλερή θωριά του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου