Θα είμαι ειλικρινής: Φοβάμαι. φοβάμαι όλα όσα συμβαίνουν
γύρω μου. Με τρομάζει ότι σήμερα το απόγευμα περπατούσα
στην πόλη μου ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες που έσκυβαν
το κεφαλι και κρυβοταν πισω απο ενα κοματι πανι , σαν να ήταν
φυσιολογικό. Φοβάμαι τον φόβο που ανταλλάζετε στους
ανθρώπους, χωρίς να έχουν την ελάχιστη ισορροπία.
Με τρομάζει ότι κανείς δεν μιλάει ποτέ για το τέλος όλων αυτών,
με τρομάζει όταν διαβάζω ότι ο κόσμος έχει αλλάξει για πάντα,
με τρομάζει ότι δεν μιλάνε για λύσεις Με τρομάζει ότι εδώ και
10 μήνες έχουμε ανεξέλικτη μια ασθένεια της οποίας κανείς δεν
γνωρίζει τον πραγματικό κίνδυνο, για τον οποίο υπάρχουν πάρα
πολλές αμφιβολίες, πάρα πολλές σκιές, πάρα πολλές αοριστιες.
Μυστικά έγγραφα, σιωπές, μισές αλήθειες, δεν μας κάνουν να
νιώθω άνετα. Δεν είμαι αρνητής, θυμάστε, ο ιός υπάρχει.
Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι, φοβάμαι ότι
διασκεδάζουν σχεδόν παράγοντας τον φόβο. Φοβάμαι για
κλεισίματα, κλειδώματα καταστημάτων, εστιατορίων, σχολείων.
Με τρομάζει ότι σιγά σιγά συνηθίζουμε να φοβόμαστε,
συνηθίζουμε να μην αγκαλιάζουμε, να μην αγκαλιαζόμαστε,
να μην ζούμε. Και φοβάμαι ότι η αναπνοή μας γινεται ενα
φίμωμα στο πρόσωπό που καλύπτει το στόμα τη μύτη της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου