Συχνα στη ζωγραφιά της ζωής τα χρώματα λειωνουν πάνω στον καμβα του κόσμου,/αφηνοντας ν'αποκαλυφτει ενα αδρο άσπρομαυρο σχεδιο.*
Πολλες φορές τα χρώματα σταζουν σαν δάκρυ στην καρδιά μας./Το αδρο ασπρομαυρο σχέδιο υψωνεται σαν πυργος στο μυαλό μας, σαν πυργος η' σαν Ακρόπολη.*
Κοιτω ερευνητικά προς τον ουρανό, /γιατί εκεί βρίσκεται η χαμένη ζωή της Ακρόπολης.*
Αναδεικνύοντας περισσότερο το άδειο, ανοιχτό στις ατέλειωτες εκτάσεις και μυνήματα του κόσμου,/ παρά το γεμάτο και κλειστό απ'τα μυστικά της φύσης.*
Οι θεοί δεν προστατευτηκαν πίσω από τοίχους/μα δεν σταμάτησαν να ευλογούν αυτόν τον ουρανό.*
ακόμη κι αν καποιες ιστορίες της ζωφόρου δεν θα μιλούν στη γαλάζια απεραντοσύνη του,/ ακόμη κι αν η απαχθεισα κόρη δεν θα τον στηριζει*
Με τα χρώματα πολύ πιο χαμηλά να έχουν ποτίσει την διαρκώς διψασμένη γη /και η ένταση τους να έχει φαγωθεί απ'τις λειχηνες και τις πόες,την ακατάβλητη ζωή του σύμπαντος.*
Ασπρόμαυρο πια σαν αστροσκια σπινθηριζει το αθάνατο πνεύμα της/πληγωμένη μα όχι νικημένη,ανυπερασπιστη κι ελεύθερη μπρος στα άπειρα βλέμματα*
Ξεδιπλώνει την αλήθεια της αποκαλύπτοντας το παρελθόν και το μέλλον του κόσμου./Τη δημιουργία και τη φθορα,την αναγέννηση και την καταστροφή.*
Κοιτώ μέσα μου με υγρά μάτια και μια χαρμολυπη στην ψυχή /γιατί μερικές φορές είναι δυσκολο ν'αποφασισεις τι είναι πιο όμορφο.
η ζωή και η δημιουργία /η' η συμπόνια εμπρός στην καταστροφή και τον θάνατο,αυτου που κάποτε άξιζε και κάτι μυστικό του υπόσχεται συνωμοτικα την αναδημιουργία.
Γιατί μερικές φορές/σαν πληγωμενη Ακρόπολη που λειώνει πάνω απο τον απροσμετρητο γκρεμό μας/το αδρό ασπρόμαυρο σχέδιο/στάζει ατελείωτα/σαν αθάνατο δάκρυ /
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου