Άραγε τι να πω για το κάθε διαμάντι της βροχής.... Σταματίνα Βάθη.

Άραγε τι να πω για το κάθε διαμάντι της βροχής,

όπως έλαμπε από τις ηλιαχτίδες?

Παίζανε στο δέντρο της ευτυχίας,

εξιστορώντας πάθη και ιστορίες.

Διαθλάσεις, εκτροπές και ανακλάσεις,

λέξεις με ουσία,

ρίζες δυνατές γεμάτες από της αγάπης την επικυριαρχία.

Έλαμπε, έλαμπε όλο και πιο ισχυρά,

σταγόνες από το απόσταγμα του κάθε χτύπου,

της κάθε καρδιάς,

ιριδίζοντας στο κάθε στήθος, έξαψη χαράς.

Τα κλαδιά σαν φτερά από πουλιά εξωτικά,

πολύχρωμα και συναρπαστικά,

εικόνες από τον ρου της ζωής,

με αγκαλιές, χάδια και φιλιά.

Ένα τρυφερό μητρικό φιλί,

ένα του έρωτα λόγο, μια σκέψη αληθινή.

Και κάτω πύρινες παπαρούνες,

χείλη πορφυρά,

γιγάντιες νεραϊδένιες φιγούρες, πλάσματα εξωτικά.

Όλες οι γενιές σε μια ματιά,

χωρίς ο χρόνος να έχει ουσία,

μόνο το τι αισθάνεται η ψυχή,

ένα πέταγμα είναι η ζωή.

Κύματα, φωνές, γλάροι έτοιμοι για πτήση ονειρική ,

χρώματα με ένταση, στιχάκια ερωτικά,

χέρια ψηλά ικετευτικά.

Πως μπερδεύονται με τα σύννεφα,

σκορπώντας στον αγέρα μυρωδιές και τραγούδια αισθαντικά!

Κάτι από το παρελθόν, καμπύλες που ενώνονται πεισματικά!

Εξομολογούμενες ενοχές πριν την θεία κοινωνία, άφεση πραγματική.

Πόσα χρώματα άραγε έχει της ευτυχίας το κάθε κλαδί?

Όλες τις χαρές και τις λύπες,

στολίδι και φύλλα από την κάθε στιγμή.

.Stamatina Vathi.

Πίνακας: Odysseas Anninos