Αέρα... Γη μου... Βαρβάρα Κατσιάνου.

Χτυπούσε ρυθμικά μέσ΄απ ΄τον τοίχο
θα προσπαθούσε έξω νάβγει
κι όλοι αναρωτιόταν ,τί να ήταν άραγε
που είχε δύναμη τόσο μεγάλη!

Ήχος υπόκωφος ψυχών κλειδωμένων
μαχόταν έξω να βγουν να πάρουν αέρα
ελεύθεροι ξανά να μπορέσουν να αναπνεύσουν
με τα δυνατά τους φτερά να διασχίζουν τον αιθέρα.

Γιατί να ζουν φυλακισμένοι ;Δόλιοι χτίσαν φυλακές.
Περίτεχνα εγκλωβίστηκσν στου φόβου τα κλουβιά.
Μα είναι μαθημένοι να ζούνε σε ελευθερία
έτσι έμαθαν να ζουν από μικρά παιδιά.

Σε ελεύθερο κόσμο θέλουν να ζουν .
Εκεί έξω , να μην τους πνίγουν τα δεσμά τους
σε αέρα καθαρό ,αδέσμευτο ,ελεύθερα πουλιά
και όχι σαν ψάρια έξω από τα νερά τους.

Και όχι σαν πουλιά χωρίς ανάσα
που φτεροκοπάνε και χαροπαλεύουν
κοντανασαίνοντας ,αγκομαχώντας ,
αέρα , αέρα ελεύθερο,ειρήνης γη γυρεύουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου