Οταν εσύ σημάδευες την καρδιά μου, εγώ χάραζα μέσα
στ' αθέατα. μονοπάτια της ψυχής μου, τ' όνομά σου γι' αυτό
κι η απουσία σου δίχως με άφησε αντοχές, να ταξιδεύω
τις άδειες μου μέρες, μακριά σου.....
Παράφορα σ' αγάπησα κι' η μνήμη τη μάταιη ματώνει,
προσμονή μου.
Νυχτώνει.... κι' η μοναξιά στο άδειο δωμάτιο... κρυώνει.
Αποστειρωμένες ώρες σιωπής, αποστειρωμένη ζωή.
Κι' εσύ, δραπέτης των ονείρων μας, αθετώντας υποσχέσεις,
στέκεσαι σε απόσταση χιλιομέτρων, πιο απόμακρος από ποτέ,
ενώ εγώ, δεσμώτης ενός έρωτα δίχως λογική, εγκλωβισμένη
παραμένω σ' ένα κενό που γεμίζει με ομίχλη που ολοένα
πυκνώνει και δεν μ' αφήνει ν' απελευθερωθώ και να ξεχάσω...
Πόσο μπορώ, σε άνυδρη ξηρά ν' αντέχω ακόμη ?
Κι' η μπαλωμένη μου καρδιά για σένα, πόσο θ' αντέξει
ακόμη να χτυπάει, μπαλάντα θλιβερή των αδιεξόδων μου,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου