Ακίνητος ο χρόνος... Χάρις Παρασκευοπούλου.

Ακίνητος ο χρόνος

κι εγώ να κυνηγάω τη σκιά μου.

Σε διεσταλμένες ερήμους

αλιχτώ

τα ίχνη μου κυλίδες πορφυρές

πώς να χαθώ;

Γεμάτο το σώμα

πληγές

αιμορραγώ χιλιάδες

κραυγές

Σε σπηλιά σκοτεινή κλείνομαι

τα μάτια

ορθάνοιχτα

καρτέρι στήνουν

ζωής ευκαιρίες παραβλέπω και

τα χείλια κλείνω

μέχρι να ματώσουν

οι λέξεις

Οι μέρες κλείνουν τα μάτια

πόρνες ημέρες

εφιαλτικά βαμμένες

ακόμα κι ο έρωτας επαίτης φαντάζει...

...ένας έκπτωτος άγγελος που με περιγελά.

Χάρις Παρασκευοπούλου