Οι ανταύγειες σου
φωτίζουν τον ουρανό
ξύπνια και κοιμισμένη.
Στις μισοσκότεινες νύχτες
ένα κομμάτι διάφανο μάρμαρο
σπαρταρούσε κατάχαμα
στις σταυρωτές αστραπές.
Ω!!! αστερισμέ μου
ξεχωρίζεις με το γέλιο σου ντυμένη ,
η λάμψη σου μου φανέρωσε
τον υπέρτατο έρωτα
και στις μυλόπετρες
τους κρίνους μου αλέθεις.
Το σώμα σου σαΐτα την άγνοια μου
διαπερνά και μ' ένα φιλί στα χείλη
την γαλήνη μου δωρίζεις,
σ’ αγάπησα τότε μα τώρα διπλά.
Απόψε όλα χωρίς όνομα,
στα κύματα του πόνου
βουλιάζει η οδός του πόθου.
Μ’ αγγίζεις και πεθαίνω
μα στην άλλη ζωή χωρίς εσένα δεν ανασαίνω.
Η γεύση σου καίει την γλώσσα μου
την απόλυτη ιέρεια του έρωτα.
Στο μικρό το πλάτωμα
ένας ήλιος μεσουρανούσε
και στην μνήμη σημεία στίξης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου