Κάποτε φτάνει η μέρα
που δεν έχεις κάτι να πεις.
Ένας ιστός αράχνης
απλώνεται κι αρπάζει
τις λέξεις στο μυαλό σου.
Ρούχα παλιά τα αισθήματα σου,
από χρόνια διπλωμένα,
σε συρτάρι μαζί με λεβάντα κι ελπίδα,
σου λένε: κλείσε τα μάτια και σώπα.
Ποτάμι κρυμμένο βαθιά
κάτω απ' τη γη η αγάπη,
ακούς το βουητό της
και νιώθεις ταραχή.
Τα όνειρα σου μαντήλι
χρωματιστό στη τσέπη σου,
μυρίζει γαρύφαλλο και μέντα.
Στην άκρη του παραμυθιού
θες να φυτέψεις μια μικρή χαρά,
να την ποτίζεις με φιλιά
δεντρί να γίνει,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου