Σύνορα ερμητικά κλειστά
σε αμπαρωμένα σπίτια η ελπίδα,
διαπαντός τη ζωή ο πανικός τρομοκράτησε
κάθε δικαίωμα της στέρησε να ονειρεύεται.
Ανυπαρξίας σκότος κυριάρχησε τον νου μου
στη ζοφώδη άχρονη γη ,
σε απύθμενη άβυσσο βυθίστηκα
ο κόσμος ολόκληρος πεθαίνει
και εναντίον του Πλάστη,
εξέφερα φρικτούς λογισμούς
αμολώντας στεντόρεια φωνή
στον άνεφο ουρανό
ΓΙΑΤΙ,,,ποιος ο σκοπός,
ποια της ζωής η ωφέλεια
αφού στο τέλος τα πάντα σκόνη θα γίνουν,
από τον θάνατο όλα θα εξουδετερωθούν;
Και ύστερα αν απότομα η ζωή διακοπεί και φύγω
αν κάποτε υπήρξα άραγε θα θυμάται κανείς
ή θα σβηστούν ευθύς τα αποτυπώματα μου
σαν βήματα που προσωρινά στην άμμο χαράχτηκαν;
Ματαιότης ματαιοτήτων … τα πάντα κακός εμπαιγμός,
σε παγκόσμια τροχιά η ζωή
σκότος της ανυπαρξίας την καλύπτει
Ίσως όλα συμβαίνουν γιατί πλανηθήκαμε
από άλλα φώτα από εκείνο το αληθινό
γιατί ίσως ψεύτικα είδωλα προσκυνήσαμε
την αλήθεια αλυσοδέσαμε μήπως δραπετεύσει
ανένοχοι στα κρεβάτια της ακολασίας να κυλιόμαστε
Ίσως τον αυχένα, σκύψαμε τόσο χαμηλά,
που να ατενίσουμε πλέον τα ουράνια δεν μπορούμε
σε μια στενή φυλακή τώρα, κλείσαμε το πνεύμα
χωρίς έστω και την πιο αμυδρή ανάνηψη,
χωρίς την παραμικρή ελπίδα απόδρασης …
σκέφτομαι πως ίσως όλα τούτα
μπορεί να γίνονται για το καλό μας.
Αν μέσα μας γονατίσουμε
Αδελαίδα Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου