Να ‘χω πιει το πέμπτο μου ποτό, προσπαθώντας μάταια
να βρεθώ στης λήθης τα μονοπάτια.
Να παίζει παιχνίδια το μυαλό.
Να μπερδεύεται η αλήθεια με το ψέμα.
Ν’ ακούω τραγούδια ,που εν ώρα νηφαλιότητας κοροϊδεύω.
Και να λένε οι στίχοι αυτοί, όσα ποτέ δεν σου ‘πα.
Να είναι το κορμί υγρό απ’ τον ιδρώτα.
Όχι εκείνον της ηδονής. Αυτόν της απουσίας.
Γιατί σε ποθεί κι όμως δεν σ’ έχει.
Και παλεύει να ξεφύγει απ’ το ναρκωτικό σου.
Να βρέχεται το πρόσωπο.
Από δάκρυα λίγα και στιβαρά. Αληθινά. Περήφανα.
Που κρύβονται μπροστά σε αδιάκριτα μάτια.
Να σβήνω και να γράφω. Να τσαλακώνω το χαρτί.
Να προσπαθώ να ηρεμήσω την ψυχή μα να μην της φτάνουν
όλες του κόσμου οι λέξεις.
Να βάζω το έκτο ποτό. Ν’ αδειάζει το μπουκάλι.
Να κλείνουν τα μάτια από την κούραση,
από την ένταση. Από την απουσία.
Μα να μη με χωρά το σπίτι. Να λιγοστεύει το οξυγόνο.
Να πνίγομαι. Ν’ ανοίγω την πόρτα και να φεύγω.
Έτσι, δίχως προορισμό. Δίχως αιτία.
Απλά να περπατώ με βήματα αργά, αυτόματα.
Σαν του υπνωτισμένου. Να με οδηγεί ο δρόμος στο σπίτι σου
μπροστά. Να ΄ναι σβηστά όλα τα φώτα.
Ν’ αφήνω λίγα βλέμματα στο σκοτεινό σου παράθυρο
– λες και έχουν τα μάτια τη δύναμη να το φωτίσουν –
και να γυρίζω πίσω. Στο «χωρίς προορισμό».
Να φωνάζω σιωπηλά και κανείς να μη μ’ ακούει.
Να παίρνω απ’ το περίπτερο το πρώτο μου τσιγάρο.
Εκείνο που ‘χα ορκιστεί πώς ποτέ δεν θα άγγιζε τα χείλη μου.
Να τ’ ανάβω με τη φωτιά που καίει μέσα μου
και να σε βλέπω στον καπνό που με τυλίγει.
Εσένα και όσα είπες. Εσένα και όσα έμειναν μισά.
Να ζητώ το ποτό που άφησα στη μέση και να με σέρνει
το κορμί νωχελικά στο σπίτι. Να κρύβεται ο δρόμος
του γυρισμού από την πάχνη της νύχτας.
Κι όταν φτάνω, να ‘σαι εκεί.
Στα σκαλοπάτια μου μπροστά.
Να μη μιλάς. Ούτε και εγώ.
Να αρνούνται τα στόματα να σχηματίσουν λόγια.
Να με πηγαίνεις ως την πόρτα.
Να με ακουμπάς αργά πάνω στο μουσκεμένο μαξιλάρι μου.
Και μέσα στην παραζάλη μου, να μου τα λες όλα.
Όσα μου χρώσταγες. Όσα μου στέρησες.
Να ακουμπούν αργά τα χείλη μας.
Να βυθίζομαι σε ύπνο καταλυτικό. Δίχως όνειρα.
Να ανοίγω τα μάτια μετά από ώρες πολλές.
Να μην είσαι εκεί. Να τα ξανακλείνω.
Γιατί σε έχω ακούσει να λες πώς θα ξανάρθεις.
Να προσπαθώ να ηρεμήσω την ψυχή μα να μην της φτάνουν
όλες του κόσμου οι λέξεις.
Να βάζω το έκτο ποτό. Ν’ αδειάζει το μπουκάλι.
Να κλείνουν τα μάτια από την κούραση,
από την ένταση. Από την απουσία.
Μα να μη με χωρά το σπίτι. Να λιγοστεύει το οξυγόνο.
Να πνίγομαι. Ν’ ανοίγω την πόρτα και να φεύγω.
Έτσι, δίχως προορισμό. Δίχως αιτία.
Απλά να περπατώ με βήματα αργά, αυτόματα.
Σαν του υπνωτισμένου. Να με οδηγεί ο δρόμος στο σπίτι σου
μπροστά. Να ΄ναι σβηστά όλα τα φώτα.
Ν’ αφήνω λίγα βλέμματα στο σκοτεινό σου παράθυρο
– λες και έχουν τα μάτια τη δύναμη να το φωτίσουν –
και να γυρίζω πίσω. Στο «χωρίς προορισμό».
Να φωνάζω σιωπηλά και κανείς να μη μ’ ακούει.
Να παίρνω απ’ το περίπτερο το πρώτο μου τσιγάρο.
Εκείνο που ‘χα ορκιστεί πώς ποτέ δεν θα άγγιζε τα χείλη μου.
Να τ’ ανάβω με τη φωτιά που καίει μέσα μου
και να σε βλέπω στον καπνό που με τυλίγει.
Εσένα και όσα είπες. Εσένα και όσα έμειναν μισά.
Να ζητώ το ποτό που άφησα στη μέση και να με σέρνει
το κορμί νωχελικά στο σπίτι. Να κρύβεται ο δρόμος
του γυρισμού από την πάχνη της νύχτας.
Κι όταν φτάνω, να ‘σαι εκεί.
Στα σκαλοπάτια μου μπροστά.
Να μη μιλάς. Ούτε και εγώ.
Να αρνούνται τα στόματα να σχηματίσουν λόγια.
Να με πηγαίνεις ως την πόρτα.
Να με ακουμπάς αργά πάνω στο μουσκεμένο μαξιλάρι μου.
Και μέσα στην παραζάλη μου, να μου τα λες όλα.
Όσα μου χρώσταγες. Όσα μου στέρησες.
Να ακουμπούν αργά τα χείλη μας.
Να βυθίζομαι σε ύπνο καταλυτικό. Δίχως όνειρα.
Να ανοίγω τα μάτια μετά από ώρες πολλές.
Να μην είσαι εκεί. Να τα ξανακλείνω.
Γιατί σε έχω ακούσει να λες πώς θα ξανάρθεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου