Ώρες... Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη.

Μην κοιτάς τα μάτια μου

που ένα σύννεφο

τα σκεπάζει

ανταριασμένο.

Περαστικό είναι.

Θα 'ρθουν πάλι

Νέες ώρες

να γεμίσουν

οι ανθισμένες μας

αγκάλες,

μέλι και γάλα πόθους κι ελπίδες.

Έρχονται οι νύχτες

κι οι μνήμες με γητεύουν

και σε αναζητώ.

Να σου δοθώ

θέλω πάλι,

οπως το πρώτο μας

ξημέρωμα,

μα η αυγή

να αργήσει πια

θέλω και να μην φανεί

ξανά.

Έρχομαι απαλά

όπως

ο άνεμος

και χαϊδεύω

τον τρυφερό σου λαιμό.

Ρέω υγρή

ανάμεσα

στα μακριά μαλλιά σου

και γλιστρώ ανάμεσα

στα πόδια σου

σαν αύρα καλοκαιρινή.

Έρχομαι

ακόμη

στο νου σου

ώρες σιωπηλές

που αγνοείς

και

τότες

ταξιδεύω

σαν μικρό πλεούμενο

στο κέντρο

του σύμπαντος Σου.

Μικρό καΐκι

οι ελπίδες μας

ανατέλλουν το αύριο.

Έτσι υπάρχω μόνο εγώ.

Μου δίνει πνοή η μορφή σου

με αναπλάθεις ιδανικά

ως Εύα

στην δική μας,

Εδέμ.

Έχω λόγο ύπαρξης

γιατί Φυσάς μέσα μου

Ζωή και Αγάπη

περισσή

καθώς

αχόρταγα εισπνέω

τον πολύτιμο θησαυρό

της Αγάπης σου '

έτσι

Πληρούμαι!..

Mary Skarpa