Κάποτε τα Χριστούγεννα ήταν για μας τα παιδιά το στολισμένο δέντρο, οι κάρτες που δίναμε και παίρναμε ,τα γλυκά που έφτιαχνε με πολλή αγάπη η μάνα , τα χιόνια που έρχονταν επισκέπτες την τελευταία στιγμή στο μικρό χωριό που πηγαίναμε να περάσουμε εκείνες τις άγιες μέρες. Καθόμασταν λοιπόν γύρω από το αναμμένο μαγκάλι και ακούαμε τη γλυκιά φωνή της γιαγιάς να μας λέει , αλήθεια πόσες φορές να ακούσαμε με προσμονή, την ίδια ιστορία των μάγων που ξεκίνησαν από την μακρινή Ανατολή με οδηγό το αστέρι να προσκυνήσουν το θείο βρέφος στη φάτνη,
Σαν μεγάλωσα έμαθα πως οι Μάγοι βρήκαν το Χριστό δυο χρονών , τόσο τους πήρε το μακρινό τους ταξίδι. Άραγε τους περίμενε εκεί το αστέρι, μέχρι να βρουν τον δρόμο, μέχρι να βρουν τον μικρό Χριστό να τους ευλογήσει; Και ύστερα στο βωμό του Ηρώδη γέμισαν αθώο αίμα και με μακρόσυρτους θρήνους οι δρόμοι και τα καλντερίμια της Βηθλεέμ .
Μας τύλιγε λοιπόν η κόκκινη κλωστή της γιαγιάς με κάθε παραμύθι της, στη μαγική περιδιάβαση μας στον κόσμο των ονείρων, και μου έμεινε κουσούρι από τότε να διαβάζω ακόμα και να γράφω παραμύθια.
Εκείνο το Μαγικό Αστέρι της Βηθλεέμ , όσο ήμουν μικρή και αθώα το έβλεπα στο στολισμένο μας δέντρο, στους καλούς και πράους ανθρώπους που ζούσαν στην ύπαιθρο με την συντροφιά των ζώων τους και των πουλιών να τους συντροφεύουν με τα γλυκόλαλα τραγούδια τους στις ερημικές λαγκαδιές που έβοσκαν τα πρόβατα και τις κατσίκες τους.
Το ίδιο μαγικό αστέρι ήταν και στην πόλη μου στην μεγάλη πλατεία πάνω από στολισμένη η φάτνη με αληθινό βόδι και γαιδουράκι, και μια μεγάλη όμορφη κούκλα με αγγελικό πρόσωπο σαν Χριστό στην φάτνη .
Θυμούμαι τα Χριστούγεννα συνυφασμένα με την εκκλησιά, σαν πήγαινα ξημερώματα, αγουροξυπνημένοι να ακούσουμε το «Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιο λόγο»….τον αυτό προαιώνιο λόγο της Υπόσχεσης και της Θείας Γέννησης άρρητα συνυφασμένο στη άβγαλτη ψυχή μου, και σαν μεταλάβαινα τον Χριστό, χόρταινε η καρδιά μου με ένα κομμάτι από τον Παράδεισο. Και ύστερα σαν όλοι μαζί επιστρέφαμε πίσω, στο έτοιμο τραπέζι με την ζεστή σούπα αυγολέμονο, το τρανταχτό γέλιο του πατέρα, το φωτισμένο χαμόγελο της μάνας να μας γεμίζει μέχρι πάνω το πιάτο να μας μοιράζει το αγαπημένο το κομμάτι κοτόπουλο του καθενός μας. Δυο κοτόπουλα έβραζε η μάνα για την ακρίβεια και ίσα που αρκούσαν στο δωδεκαμελές πλήρωμα της οικογένειας. Ήταν εκείνο το γεύμα στο φτωχικό μας Υπερώο σαν θεία μέθεξη που κράτησε ευτυχώς αρκετά χρόνια ευλογημένα!
Πενήντα χρόνια αργότερα αναπολώ εκείνες τις πολύτιμες μνήμες των Χριστουγέννων. Κάναμε οικογένειες αλλά όλοι μας κάθε Χριστούγεννα μαζευόμαστε στο προσφυγικό γονικό σπιτάκι για το καθιερωμένο οικογενειακό γεύμα μας. Και για μένα υπήρχε πάνω από το οικογενειακό μου σπίτι το φωτεινό αστέρι που μας μάζευε όλους εκεί γύρω από την θαλπωρή και την αγάπη. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο Χριστουγενιάτικο δώρο του άη- Βασίλη, ένα άλλο μύθο που δεν θέλησα ποτέ μου να καταργήσω, γιατί υπάρχει στ’ αλήθεια ο Άγιος Βασίλης με μαύρη γενειάδα με ισχνό σώμα ντυμένο με ένα απλό ράσο ιερέα, και είμαι σίγουρη ότι άμα τον παρακαλέσει κάποιος με πίστη, θα τον ακούσει με προθυμία και θα στείλει τα ζητούμενα δώρα.
Όμως θάναι διαφορετικά τούτα τα Χριστούγεννα.
Δεν ξέρω, ίσως φέτος να μην λάμψει πουθενά το αστέρι της Βηθλεέμ, ίσως να κουράστηκε να βλέπει την βία, το ψέμα την απληστία τον αιμοσταγή Ηρώδη των εκτρώσεων , την φιληδονία ,τον παροξυσμό στους νέους Θεούς της show biz, ίσως σιχάθηκε τον απατηλό κόσμο της έκστασης που πληρώνεται με δόσεις ,να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο στον κόσμο.
Φέτος ήταν δύσκολος χρόνος, ήρθε κυκλοφορεί ανάμεσα μας ένας Ιός,που προσπαθεί να τρομοκρατήσει, έχει επιβάλει περιορισμούς, ζητεί επί πίνακι την ισορροπία της ψυχής μας.
Οι εκκλησιές που θα έδιναν παρηγοριά και ενίσχυση λειτουργούν μόνες τους με υπουργικό διάταγμα. Σε ποια καρδιά θα ενανθρωπιστεί ο Χριστός αφού δεν θάναι κανένας εκεί να κοινωνήσει το Θείο θαύμα; Πώς να απολαύσω τη σούπα μου χωρίς πρώτα να πάρω μια γεύση παράδεισου στη ψυχή μου ;
Φέτος στολίστηκαν αλλιώτικα τα Χριστουγενιάτικα δέντρα στις πλατείες, το αστέρι λάμπει αλλιώς , σαν να έχασε την λάμψη του γιατί αναζητήσαμε άλλα φώτα από το αληθινό.
Φέτος έχασα την μητέρα, το δικό μου αστέρι και στο τραπέζι θάναι μια θέση αδειανή. Όμως θα λάμπει εκεί ψηλά και θα γεμίζω με το φως της αγάπης της!
Αλλιώτικα θάναι φέτος τούτα τα Χριστούγεννα!
Σκέφτομαι όμως, πως αν βγάλουμε από το βάθος του είναι μας όλα εκείνα τα αποθέματα που φυλάγαμε σαν πολύτιμο φυλακτό όλα τα Χριστούγεννα της ζωής μας και αρχίσουμε πάλι από την αρχή, σαν τους μάγους στην αναζήτηση της Αλήθειας, ίσως πάλι να ξαναγίνουμε άνθρωποι, ίσως ξαναβάλουμε σε σωστή προτεραιότητα τα υλικά της ευτυχίας, για να ζυμώσουμε την ευφροσύνη, την αγάπη την ευρυχωρία της καρδιάς μας κάνοντας την φάτνη να χωρέσει ακόμα και εκείνους που μας πλήγωσαν και εκείνους που δεν χωνέψαμε ποτέ, και τότε το αστέρι θα επιστρέψει πάνω στο δικό μας ουρανό να λάμψει και ίσως φέτος πιστέψτε με, νάναι λαμπερότερο από ποτέ!!!
Αδελαίδα Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου