Σου γράφω, γράφοντας
ακατάπαυστα,
για τις στιγμές να διψάς
για λευτεριά στα όνειρα.
Μορφή αγέρωχη οι θεοί
σε διάλεξαν το χώμα να πατήσεις
που βρίσκει χρώματα και θωριά
ανυπότακτη,
τις νύχτες με τις σκιές να παίζεις
στις καμπύλες της γης.
Με διχαλόβεργες πιάνεις πουλιά
έχουν φωνή τα τάματα
όταν μιλούν για φεγγάρια
και ήλιους στην αντανάκλαση
του άυλου κόσμου
να θαρρείς πως η αντάρα
και η γαλήνη ζωής πάνε μαζί,
στη σπορά του φόβου
μόνο η όραση αφέθηκε ελεύθερη
κάτω απ΄τα κλειστά βλέφαρα
να ιστορεί, να ψάχνει την τελειότητα
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου