Ένας ήλιος πέτρινος
σφίγγει το πρόσωπό μου
στα δυο του χέρια
Ασφυκτιώ
Το φουστάνι μου πιάστηκε
στο πόμολο μιας θύρας άγνωστης
Κοντοστέκομαι
Μουσική
και λάλημα απόμακρου πετεινού
Ο νους μου στα θεμέλια
του βίου
Εκεί κάποτε σφάχτηκε ένας
για να στεριώσει
η δήθεν επιλήσμων ευτυχία
Ελάτε τώρα
Κοινό μυστικό πως δεν υπάρχει
Ο ήλιος συνεχίζει να είναι πέτρινος
Το σφίξιμό του συνεχίζει
να μου κόβει την ανάσα
Ας τον δελεάσω
με ένα ποίημα
Χαχανίζει ασταμάτητα
Ούτε αυτός διαβάζει ποιήματα
Γελώ κι εγώ
με την αφέλειά μου
Ταξιδεύουν οι σκέψεις
χωρίς κουπιά η βάρκα τους
Ανάμεσα σε δυο λιμάνια
ακινησία
Κοινό μυστικό πως όλα τα ταξίδια
πάντα είναι ψεύτικα
Ο ήλιος βαρέθηκε να με σφίγγει
Ακίνητη τόσην ώρα
τί να με κάνει;
Καμία αντίσταση
Παραίτηση κι αποδοχή
της δύναμής του
Καμία επανάσταση
αντίδραση καμιά
Τί να με κάνει ;
Τώρα στην ερημιά μου
μαζεύω μαργαρίτες
Έρχονται αποκριές
Θα ντυθώ λιβάδι
και θα πω του ήλιου
''σφίξε με''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου