Κάποτε από τα πλοία
νηστικές κατέβηκαν οι ύαινες
στις Πύλες των Δακρύων
Ρούφηξαν το μεδούλι από τη γη
ήπιαν νερό από τους μουσώνες
Κοκκίνισαν μια έρημο αχαρτογράφητη,
σκοτεινή που άφησαν πίσω
πιο σκούρα από μελάνι
Μαύρες πηχτές τελείες τίναξαν
απ’ τη χρυσή προβιά
τις ξέρασαν από το ρύγχος
Με χέρια και πόδια ασορτί
να τρέφονται από τον λιμό
Πέλματα και παλάμες μες το αίμα
να γλύφουν των παιδιών τους τα κουφάρια
Σήμερα πάλι αλυχτούν οι ύαινες
— ΟΗ(μ)Ε!
Πίνοντας δίχως μόκα τον καφέ τους
* Από την συλλογή μου Το κοιμώμενο τσίρκο
Πασχαλης Κατσικας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου