Σαν ήρθε μεθυσμένος από τον καφενέ αντάμωσε την μαμή μέσα
στο σπίτι. Κρατούσε ήδη το νιόβγαλτο μωρό στα χέρια της.
" Τι είναι;" την ρώτησε νευριασμένος.
"Κορίτσι αφέντη μου" ψιθύρισε εκείνη φοβισμένη. "Κορίτσι;"
φώναξε απογοητευμένος και της το άρπαξε από τα χέρια.
"Είναι κι άσχημο, πανάθεμα το" μουρμούρισε.
Και πότε έφτασε μπροστά στην πόρτα, πότε την άνοιξε και
το πέταξε με βία έξω ούτε που κατάλαβε η μαμή.
Έτρεξε αλαφιασμένη να το γλυτώσει, ευτυχώς δεν την
ακολούθησε ο πα - τέρας!
Προσπάθησε μες το σκοτάδι να το βρει, πατώντας ανάλαφρα
στα τυφλά ανάμεσα στα χορτάρια μην και τυχόν δεν το δει
και το αποτελειώσει με το βάρος της.
Όσο περνούσε η ώρα και δεν τό 'βρισκε η καρδιά της έτρεμε
μην και δεν το προλάβει ζωντανό.
"Κλάψε, βρε τσούπρα μου να σε βρω" παρακαλούσε, μα μια
απόλυτη ησυχία διέσχιζε πέρα ως πέρα θαρρείς όλο τον κόσμο.
Σαν να 'χαν όλα σωπάσει και βυθιστεί στα μαύρα, μπρος στην
απανθρωπιά ενός και μόνο ανθρώπου.
Ούτε ένα άστρο στον ουρανό, ούτε μια αχτίδα φως απ' το
φεγγάρι για να την βοηθήσει.
Μόνο λίγο πριν απελπιστεί ολότελα το είδε.
Κάτι έντονα κόκκινο μέσα στα αγκάθια.
Έβγαλε μια κραυγή πιστεύοντας πως ήταν αίμα.
Αυτό που φοβόταν είχε συμβεί;
Μα όχι...
Μια κατακόκκινη τριανταφυλλιά έστεκε ανάμεσα στα αγκάθια,
και πάνω της, θαρρείς και το τοποθέτησε κάποιος με φροντίδα
το νεογέννητο πλάσμα χαμογελούσε ατάραχα μέσα απ' τα
γαλάζια του μάτια καθώς άπλωνε τα χεράκια του κι έπαιζε με τις
μοίρες που δεν είχαν προλάβει ακόμη να γράψουν το ριζικό του.
Το γνώριζε ωστόσο πως είχε ήδη προδιαγραφεί το μέλλον της και
πως ότι και να αποφάσιζαν οι μοίρες για αυτήν, θα το πάλευε, και
θα ζούσε σε πείσμα όσων επιθύμησαν το χαμό της.
Σοφία Τανακίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου