Λίγα χρόνια αιχμάλωτη στο σώμα,
στη γοργόνα φυλακή του κόσμου,
ζούσες, Oδύσσεια ψυχή μου, μα ακόμα
νοσταλγούσες τα φώτα της Ιθάκης
Περήφανη, ανόητη, σοφή ή ταπεινόφρων
το πως ο χρόνος σ’άλλαζε, εσύ αποδεχόσουν,
μάγεψες μάγισσες, παράκουσες σειρήνες,
στιγμή δεν έζησες για τη στιγμή, ως σου ’παν
Μα τώρα που πλησίασες, μετά από τόσα χρόνια,
μ’ ασπρισμένα τα μαλλιά και προδωμένο δέρμα,
πόσο φοβάσαι ξαφνικά το πλήρωμα του χρόνου,
εσύ, που με Θεούς και Κύκλωπες γελούσες,
που τη ζωή σου Δούρειο έκανες
στον Θάνατο να φτάσεις
αυτός σου μοιάζει πλέον ξενικός,
φοβάσαι
την Ιθάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου