Παλιά κουρτίνα... Κτενά Ρούλα.

Έμεινε το ξόμπλι να σέρνεται στο πάτωμα.

Και εκείνη,σε ένα ρυθμικό πήγαινε έλα , παραδομένη

στον άνεμο που μπαίνει από το σπασμένο τζάμι,

σε βασανιστικό αθέλητο χορό..

Πρωινή δροσιά

άνοιξαν τα μπουμπούκια,

μέλισσες τρυγούν

Είναι αιχμάλωτη σε μια κάμαρη ,να κρέμεται

σε έναν κρίκο που της στερεί την ελευθερία.

Το υπέροχο μεταξωτό της ύφασμα ξεθωριασμένο,

βρώμικο,κουρελιασμένο.

Δεν μπορεί να πιστέψει ότι την άφησαν πίσω..

Τα χελιδόνια

χτίζουν φωλιά στη στέγη,

μύρισε άνοιξη

Σαν τώρα ήταν που την κρέμασαν στο καινούργιο

κουρτινόξυλο, και πόσο την αγαπούσαν!

Την καμάρωναν,την άγγιζαν απαλά με τα ακροδάχτυλα,

κι όλο μίλαγαν για τα όμορφα κεντίδια της,τα κεντημένα

τόσο περίτεχνα από την ίδια την Αννιώ..

Μπαίνει ο ήλιος

παίζει κρυφτό στις γρίλιες,

με τη αράχνη

Και εκείνη,ανταπόδιδε την αγάπη τους, κρατούσε

τα αδιάκριτα βλέμματα μακρυά από το ερωτευμένο ζευγάρι,

έπαιζε με τον ήλιο το πρωί ,στέλνοντας χρωματιστά

φιλιά στα κοιμισμένα πρόσωπα, κρατούσε μυστικά

τα ερωτικά χάδια,τα ένοχα φιλιά..

Μυρμήγκια πατούν

Γυαλιά θρυμματισμένα,

πέτρας θύματα

Κρυφοκοιτούσαν οι μαργαρίτες απ'το περβάζι όταν έκανε

στην άκρη να μπει το δροσερό αεράκι,και ζήλευαν την τύχη της.

Μα, τώρα απομένει μοναχικός ένοικος και μοναδική

μάρτυς φαντασμάτων του χτες..

Ανάποδα κοιτά

θερινή πανσέληνο,

η νυχτερίδα

Κτενά Ρούλα