Γλυκό ξάνοιγε η ημέρα σιγά σιγά στ' ανήλιαγα σοκάκια του
μυαλού καθώς ροδοβολαγά στου αχνορόδινου ουρανού τα
πλατιά. Αίφνης κατέφθασαν απρόσμενοι επισκέπτες.
Μύριες οι αναμνήσεις με πλημύρισαν, παρασύροντας
με στου μυαλού το ξόδεμα. Μου συχνοσυμβαίνει τελευταία..
Ίσως η αίτια να΄ναι πως μεγαλώνω και με κλωθογυρίζουν
του χθες οι εποχές, όπου παγώνει ο χρόνος. Ανατρέχω στις
όμορφες στιγμές της ατίθασης νιότης τότε που έλαμπαν τα
μάτια ζωγραφίζοντας ζαφειρένια όνειρα και ελπίδες.
Αποδέχτηκα το αναπάντεχο, αναπόλησα νοσταλγικά τούτη
την ώρα της μοναχικής περίσκεψης και περισυλλογής.
Και αίφνης γνώριμα εικόνες αγαπημένες λες και θα έδιναν
παράσταση από την εσχατιά του νου με πλεύρισαν,
ρίγησα σαν ένοιωσα το άγγιγμα τους.
Αθόρυβα λυτρωτικά κύλησαν τα δάκρυα μακαρίζοντας τις
στιγμές που ευτύχησαν να δωριθούν και πάλι..
το ονειρικό νιάσιμο ανοίγοντας τα φύλλα της καρδιάς
καθώς τα μάτια έλαμπαν στης χαρμολύπης τη θύμηση.
Η μέρα ήδη κίναγε το λαμπερό ταξίδι της…
Η σκέψη γητεμένη ξανασμίλεψε μορφές συλλαβίζοντας
Ελένη Βαληνδωμάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου