όλες τις ελπίδες εθεσα
στου ήλιου γενναιοδωρία
και με λογική υπεθεσα
πως στων πουλιών την φλυαρία
στην αυγή όταν ανεθεσα
να βρουν στον κόσμο ευκαιρία
προσδοκίες που παρέθεσα
με των φτερών ελευθερία.
Σαν αφελής στις μεταφέρω
με ακατάληπτες εκφράσεις
εξομολογήση προσφέρω
μ'ευλάβεια χωρίς προφάσεις
κι αν ακόμα υποφέρω
με τις σκληρές σου αποφάσεις
ποτέ μου δεν θα καταφέρω
μια αλλαγή σε καταφάσεις.
Ολη την στάχτη της ζωής
την σκόρπισα σ' ωκεανό,
και στ'ουρανου μας το πανό
νεφών διαρκής υδρορροης
με κεραυνόβροντων βοής
και αστραπόλαμπων φανό
στα χρώματα σου των μανο
και στων δακρύων εκροής
ακόμη κι αν δεν μ'εννοεις
στους καταρράκτες με κανο
κι ανοησιας μου σανό
ζωής μου βάσανο εμβοης
της θέλησης μου της Θο ής,
δίθυρο δίαυλο Ιανό.
Ψάχνοντας να αποδώσω
σε έναν θάνατο λαμπρό
και στα ρέκβιεμ να προσδώσω
τον αναστάσιμο γαμπρό
Σε ειλικρινεις ρομαντισμους
της συνάντησης γεφύρια
καίγοντας όλους τους χρησμούς
στων νικών σου όλα Πυρρεια
έρωτα κι ηδονής σεισμούς
σαν της αγάπης τα προπύργια.
Χορεύω 'γω μεθυστικά
κι ακροβατεις με ισορροπία
το κέντρο σου προσεκτικά
στης γης τα χαμηλά τοπία
καποεϊρα εμφατικά
με ξεγελά σαν ατοπια
και γω θρηνω σπαρακτικά
αιθεροβατης σ'εντροπια
νικηθηκα συντριπτικά.
Με γεύση έμεινα στο στόμα
όχι νέκταρ κι αμβροσία
μα της καρδιάς στεγνό χώμα
παρότι σ'έβλεπα οσία
και όλα τα στραβά μια γόμα
λες και είχα ανοσία.
Μα της αγάπης οι ρίζες
τον βράχο δεν θρυμματισαν
δεν προκανανε οι ντιζες
δεν μπορέσαν, τα παράτησαν
και των τοίχων σου οι φριζες
οι ορμές μου και σαν πάτησαν
χτύπημα νερό σε μπριζες
τον κορμό μου δεν εκρατησαν
εγυρε στην αγκαλιά σου, Πιζες
τα ορυκτά σου, χείλη αλατησαν
και το κορμί σου πέτρες γκρίζες.
Έχω εναποθέσει όλες τις ελπίδες μου στον ήλιο,
για ν'αναψει το φως του νου
για να γαληνεψουν τα πονεμένα μέλη
για να ζεστάνει η καρδιά,
για να καούν οι σκέψεις
για να θαμπωσουν τα μάτια
να μην βλέπω πια τόσες σκιές
να καταπίνονται απ' το ψέμα του σκοταδιού
αγνοώντας ότι τις γέννησε
αγνοώντας τον ήλιο
την αρχή τ'ουρανού
την ασυνειδη αλήθεια του σώματος
των ονείρων την ουτοπία
την παρηγοριά της αυγής
την μαρτυρία ότι το φως μπορεί
να χτιστεί μα να μείνει θεϊκό.
Νίκος Μοσχίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου