Νέος με μπλουτζην 33 χρονών.Όμορφος,σαν τον Χριστό.Αγνός, καλλιεργημένος,ευγενικός,μορφωμένος και...
Άνεργος! Θεέ μου...
Πόσο σου μοιάζει.Πόσο όμορφα είναι τα νιάτα.Και πόσο ελπίδα εμπνέουν.Στα μάτια τους δεν βλέπεις την σαπίλα,δεν έχει ακόμα προλάβει να τους ακουμπήσει.Δεν τους έχει αλλάξει την ματιά. Μια καθαρή ματιά βλέπεις,που μέσα βλέπεις τον Θεό.Εκτός αν δεν θέλεις να δεις.Αν αρνείσαι. Αρνητής τότε της ίδιας της ζωής θα είσαι.Και της δικής σου ακόμα.Και μιλάς για παραδείσους.Για παράδεισο και κόλαση μιλάς,όταν την κόλαση την έχεις μέσα σου.
Για αυτό και δεν αντέχεις να δεις παράδεισους.Παραδείσους στα μάτια ενός παιδιού,ενός νέου ακόμα μικρού φυντανιού.Έβλεπα τα νέα παιδιά τα μικρά τόσον καιρό και αναρωτιόμουνα πως ήταν όλα τόσο όμορφα.Όλα τα παιδιά σήμερα είναι σαν άγγελοι, έχουν αγγελική ομορφιά.Είναι Άγγελοι! Για αυτό...
Δεν τόχα καταλάβει.Λυπάμαι. Πόσο μικρός είμαι και εγώ.Και πόσο λίγος μπροστά τους, μπρος στην ομορφιά τους.Την αγγελική! Άγγελοι είναι.Αλλά δεν το ξέρουν.Άγγελοι στην γη.Ένας άγγελος και αυτός,σαν νάτανε Χριστός.Φορούσε στεφάνι στα μαλλιά του ακάνθινο.Δεν φαινόταν, αλλά εγώ το έβλεπα.Μαζί με τα αίματα που τρέχανε από 'κει.Κυλούσανε στο όμορφο κεφάλι του και φτάνανε στα μάτια.Σ' αυτά τα μελαγχολικά γεμάτα θλίψη μάτια. Και μετουσιωνόντουσαν.
Δάκρυα γινόντουσαν.Δάκρυα και πόνος.Δεν τόλεγε όμως.Δεν το έλεγε πουθενά.Ήταν περήφανος.Και μόνος.Μόνος του εντελώς το περνούσε όλο αυτό.Ότι κάνανε στον Χριστό,κάνανε και σ' αυτόν. Και αυτόν τον σταυρώσανε,τον κοροιδέψανε,τον εξαπάτησαν, τον λοιδωρήσανε.Και στο τέλος τον πουλήσανε.Για την ίδια πάλι τιμή.Τριάκοντα αργύρια.Μόνο αυτό δεν άλλαξε.Μόνο που πια ο Ιούδας δεν είναι ένας,είναι πολλοί.Και οι Ιούδες σήμερα δεν έχουν τύψεις.Δεν κρεμιούνται στην αγχόνη,αλλά στην γραβάτα τους!
Αντ' αυτού στην θέση τους και πάνω στους σταυρούς,κρεμάνε τους Χριστούς.Και αλήθεια,κρεμάνε πολλούς.Έτσι και τον νέο αυτόν.Τον κρεμάσανε σε μια θηλειά που οι ίδιοι του είχαν βάλει από καιρό.Και περίμεναν.Σαν όρνια,σαν αρπακτικά πάνω απ' την βορά τους.Κάθε λίγο την έσφιγγαν λιγάκι ακόμα περισσότερο την θηλιά.Και όλο και πιο πολύ.Μέχρι που τον βρήκανε κρεμασμένο κι αυτόν τον νέο ένα πρωί....
Κρεμασμένο στην δουλειά του,μέσα σε ένα φανοποιείο.Και αυτό υποθηκευμένο όπως και το σπίτι του,όπως και όλη του η ζωή. Διπλή υποθήκη το σπίτι.Νόμιμοι τοκογλύφοι οι τράπεζες,οι ίδιοι οι κρατικοί λειτουργοί,οι τόσοι και τόσοι συστηματικοί ανάλγητοι μηχανισμοί.Που λειτουργούν για <<το καλό σου>>,χωρίς όμως να το ξέρεις εσύ. Για<<το συμφέρον του πολίτη>>.Χρέη.Χρέη και δόσεις αβάσταχτα και ασήκωτα,σε πνίγουν.Δόσεις,δάνεια, τόκοι, υπερημερίες.Όλα γίνονται βουνό και σε πλακώνουν.
Μέχρι που σε σκοτώνουν.Και δεν είναι λίγοι αυτοί.Δεν είναι λίγοι οι Άγγελοι που φεύγουν.Που δεν αντέχουν.Όχι την πείνα,όχι την δίψα,όχι την αναδουλειά.Όχι τα χρέη,τις τράπεζες,όλους αυτούς τους νόμιμους τοκογλύφους,τα δάνεια και άλλα πολλά.Αυτό που δεν αντέχουν είναι να βλέπουν τα παιδιά τους να πεινάνε.Αυτά τα παιδιά.Να μην μπορούν να τους προσφέρουν ούτε τα βασικά. Να πηγαίνουν στο σχολείο και να λιποθυμάνε απ' την πείνα.Να μην έχουν χρήματα να πάρουν ούτε κουλούρι.Αυτό είναι που δεν αντέχουν.Να κοιτάξουν στα μάτια τα ίδια τους τα παιδιά,που εξήγηση δεν έχουν να τους δώσουν.Καμμιά...
Αθώες ψυχούλες που στα μάτια σε κοιτάνε.Άγγελοι χωρίς φτερά. Άγγελοι,αγγέλων παιδιά.Συγγνώμη.Συγγνώμη Άγγελε μου. Συγγνώμη Θεέ μου.Συγγνώμη για όλα αυτά...
Την άλλη μέρα οι δικοί του,η γυναίκα του και η αδερφή του, βρήκαν ένα γράμμα.Ένα γράμμα δικό του προς αυτούς,που έλεγε:
<<Συγγνώμη.Συγγνώμη για το κακό που θα σας προκαλέσω. Συγγνώμη γιατί δεν άντεξα.Συγγνώμη για την λύπη και την στεναχώρια που ξέρω ότι θα σας δώσω.Συγνώμη για όλα. Συγχωρέστε με...>>
Εσύ συγχώρα μας,αγόρι μου.Εσύ συγχώρα μας,Άγγελε μου.Εσύ συγχώρα μας και πες στον Θεό εκεί πάνω καμιά καλή κουβέντα και για μας.Μην πέσει το κακό που σου κάναμε στο κεφάλι μας. Δεν θα το αντέξουμε!
ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ
Υ.Γ.:Χθες βράδι πήγα στην εκκλησιά.Τους είδα εκεί όλους γύρω του.Την γυναίκα του,την μάνα του,την αδερφή του και το παιδί του.Μόνο τους καταφύγιο τώρα πια,εκεί.Στην εκκλησιά.Μόνη τους πια παρηγοριά.
Κοιτάγανε τον Εσταυρωμένο.Και πάνω στον Σταυρό,βλέπανε τον δικό τους Χριστό.Τον αδερφό,τον άντρα τους,τον πατέρα τους και τον γιό τους.Και εγώ αυτόν έβλεπα στον Σταυρό.
Στον Στέφανο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου