Συγνώμη μαμά... Τάκης Κτενάς.

Το νανούρισμα της μάνας.

Το όμορφο χαμόγελο της,

όταν σε κοιτά.

Το γλυκό φιλί της,

που όμοιο του

δεν θα βρεις πουθενά.

Και ας πονά.

Δεν μιλά!

Αυτή εκεί...

Φιλί γίνεται,

φιλί που δίχως αντάλλαγμα δίνεται.

Ξενύχτι όταν αρρωσταίνεις.

Αέρας για να ανασαίνεις.

Και ας την αποπαίρνεις...

Και ας πονά.

Δεν μιλά!

Αυτή εκεί...

Μια συντροφιά,

όταν δίπλα σου,

δεν θάναι κανείς.

Μια αγκαλιά,

όποτε την χρειαστείς.

Ένα χάδι για να κοιμηθείς.

Και ας φύγεις μετά.

Ας χαθείς.

Και ας πονά.

Δεν μιλά!

Αυτή εκεί...

Παρηγοριά,

όταν αποτυγχάνεις.

Στήριγμα,

όταν τη γη κάτω απ' τα πόδια σου χάνεις.

Η ζεστασιά σου όταν κρυώνεις.

Η Αγάπη και εσύ την μαλώνεις.

Την πληγώνεις.

Και ας πονά.

Δεν μιλά!

Αυτή εκεί...

Η φωλιά που θα φωλιάσεις.

Το καταφύγιο για να κουρνιάσεις.

Το δάκρυ στην ματιά σου που θα βγει.

Ακόμα και όταν αυτή,

δεν θάναι πια εκεί.

Αχ Μάνα! Θα πεις.

Και ας πονά.

Δεν μιλά!

Αυτή εκεί...

Αυτή είναι εκεί και σε κοιτά.

Από τον ουρανό τώρα ψηλά.

Ευχές σου δίνει.

Δεν σε αφήνει.

Σε βλέπει.

Σε ακούει.

Σου μιλά.

Σε αγαπά.

Και ας πονά.

Δεν μιλά!

Συγγνώμη μαμά...

ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ