Το κελί της ψυχής μας μικρό
και οι δρόμοι της πόλης κλειστοί.
Οι σπόροι της ομίχλης φύτρωσαν
κι έγιναν δάση βροχής,
φέρνοντας μια ήσυχη ερημιά.
Ανομίες γενιών και γενιών
μας χτυπάνε την πόρτα.
Μην ανοίξεις και σβήσ' το κερί,
ησυχία να κάνεις.
Κλείσε τις πόρτες καλά
κι εδώ κάτω να σκύψεις
μήπως κι οι γνώμες οι κοινές
σκοτεινιά δουν και φύγουν.
Μαρίνα Αντωνίου
Συλλογή Σκοτεινά Μονοπάτια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου