Ολημερίς πάει κι έρχεται η βροχή
μια σαν κλάμα σιγανό χαμηλώνει
μια δυναμώνει σαν αναπάντεχη σκέψη
αφουγκράζομαι την ταπεινή ανασεμιά της
μυρίζω τη μελαγχολία
στο χνωτισμένο τζάμι
τρέμει η κουρτίνα απαλά
πηγαινοφέρνω για ώρα
τα βήματα μου στην κάμαρη
μετράω ξανά και ξανά
όσα πόθησα και δεν ήρθαν
- βλέπεις όταν βρέχει περισσότερο -
στην γωνία του δρόμου
μια μαύρη ομπρέλα στέκει για ώρα
δεν βλέπω αυτόν που την κρατάει
μόνο τις σταλαγματιές
που κατρακυλούν σα δάκρυα
και συνθλίβονται πέφτοντας
αποξεχνιέμαι για λίγο στη θέα τους
μετά σκέφτομαι μήπως ανοίξω
διάπλατα το παράθυρο
ν'ακούω την ηχώ του νερού στις πλάκες
η καλύτερα ακόμα
να βγω να κολυμπήσω
εκεί έξω στη βροχή
χωρίς ομπρέλα
να παιχνιδίσoυν τα χέρια μου
με τις καλοσυνάτες στάλες
να πάψουν να κρέμονται άπραγα
ίσως έτσι λυθεί εκείνος ο κόμπος στο λαιμό
και πάψω να συλλογιέμαι
την ερημιά των κλειδωμένων απωθημένων
~Άννα Γεωργαλή~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου