Ο άνεμος σφυρίζει στα μονοπάτια.
Μια πικρή γεύση λησμονιάς κι επερχόμενου χειμώνα.
Ένα αίσθημα εγκατάλειψης,
μια παντοδυναμία του αγνώστου.
Δύσκολη ζωή,
και μεις φτωχοί
προχωρούμε σαν ν’ αναζητούμε στο τίποτα μιαν αλήθεια.
Πόση δύναμη ν’ αναστηθούμε μέσα από τις στάχτες!
Βαριά τα ρούχα του βοριά,
το πρόσωπό μας το ’φαγε η αρμύρα του καιρού.
Όρθιοι μες στην πυκνή ομίχλη,
ανυπεράσπιστοι στο ξεροβόρι,
διάφανοι στο δάκρυ του φεγγαριού.
Κι η άνοιξη απαιτητική,
πάντα να μας αναστατώνει…
Πώς να ξαναγεννηθούμε,
όταν κιόλας το πήραμε απόφαση
πως θ’ αγκαλιάσουμε στοργικά τη φουρτούνα
και θα γείρουμε το κεφάλι;
« Άνεῴχθησαν τὰ μνημεῖα καί οἱ κεκοιμημένοι
ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς».
Πώς ν’ αναστηθούμε ακόμη μία φορά;
Πονεμένα τα τραγούδια των ναυαγισμένων μας καημών,
χλωμά τα χελιδόνια στα λιγοστά μας δάκρυα.
« Άνεῴχθησαν τὰ μνημεῖα καί οἱ κεκοιμημένοι
ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς».
Εύκολος ο θάνατος,
για τους γενναίους η ανάσταση.
Λίγο ακόμη και θ’ ανεβούμε στο φως.
Λίγο ακόμη και θ’ αγγίξουμε τ’ αστέρια.
Στο βάθος του ορίζοντα ο αναστημένος Κύριος
Σημείωση:
Όταν σταύρωσαν τον Ιησού:
«ὁ δὲ Ἰησοῦς πάλιν κράξας φωνῇ μεγάλῃ ἀφῆκεν τὸ πνεῦμα».
«καὶ τὰ μνημεῖα ἀνεῴχθησαν καὶ πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθησαν, καὶ ἐξελθόντες ἐκ τῶν μνημείων μετὰ τὴν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς.
κατά Ματθαιον κεφ. Κζ΄, 50,52,53
Ιωάννα Αθανασιάδου,
ποίημα απ' το βιβλίο ΛΟΓΟΥ ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ, εκδόσεις Βεργίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου